سنسور اکسیژن خودرو ( Oxygen Sensor )

 

سیستم های کنترل کننده موتورهای امروزی ( E.C.U )  ، مبتنی بر داده ها و اطلاعات دریافتی از چندین سنسور مختلف نصب شده بر روی موتور به منظور تنظیم عملکرد موتور، کنترل آلاینده ها ، کنترل قدرت خروجی ، دور موتور و... هستند. 

 در صورت عدم دریافت اطلاعات صحیح و دقیق از این سنسورها ، بروز مشکلاتی در عملکرد و بازدهی موتور از جمله : افزایش مصرف سوخت ، افت توان ، کاهش گشتاور خروجی موتور  و تولید آلاینده ها اتفاق خواهد افتاد.

یکی از سنسورهای مهم در این سیستم، سنسور اکسیژن است و از آنجایی که مولکول اکسیژن O2 می باشد، اغلب آن را سنسور O2 می گویند.  

اولین سنسور اکسیژن در سال 1976 بر روی VOLVO 240 به کار رفت. پس از آن هنگامی که قوانین مربوط به آلاینده ها در ایالت کالیفرنیای آمریکا کاهش این مواد مضر را لازم دانست، خودروهای موجود در کالیفرنیا در سال 1980 از این سنسور استفاده کردند. کمی بعد قوانین فدرال در مورد کنترل آلاینده ها ، نصب سنسور اکسیژن بر روی تمامی خودروها و کامیون های سبک ساخته شده در سال 1981 را اجباری کرد و حالا با وجود آیین نامه OBD II ، (خودروهای ساخته شده از سال 1996 تا کنون ) برخی از خودروها به چند سنسور اکسیژن مجهزاند که در تعدادی از آنها چهار سنسور اکسیژن به کار رفته است.

سنسور اکسیژن بر روی مانیفولد دود نصب شده تا نشان دهد که میزان اکسیژن باقی مانده ( استفاده نشده در فرایند احتراق سوخت  ) در اگزوز یا به عبارتی آلاینده های اگزوز ، چقدر است. بررسی میزان اکسیژن در اگزوز یکی از راه های اندازه گیری مخلوط سوخت و هوا است. اگر میزان اکسیژن ورودی به محفظه احتراق کم ( میزان باقی مانده در دود پایین تر از حد نرمال ) و یا نسبت اکسیژن ورودی به این محفظه بهر دلیل بالاتر از میزان مورد نیاز سوخت ورودی باشد ( اکسیژن موجود در دود بیشتر از حد نرمال ) ، سنسور اکسیژن این تغییرات را به واحد کنترل الکترونیکی( ECU ) گزارش می دهد.